Skógargerði.is
  • Fréttir
    • Um okkur
    • Hafa samband
    • Eldri fréttir
  • Meiður
    • Starfsreglur
    • Fundagerðir
    • MEIÐUR - SAGA
    • Ættarm-NEFND
  • Leiga húss
  • myndir
  • Ættin
    • Ættartaflan í heild
    • Tölfræði
    • Gísli
    • Indriði
    • Guðlaug
    • Þórhallur
    • Sigurður
    • Margrét
    • Guðrún Soffía
    • Hallgrimur
  • Fróðleikur
  • Ymislegt
    • Kort af Skógargerði
    • Minningar -ræður -bréf
    • Ættarpósturinn 1984 til 2001
  • Fréttir
    • Um okkur
    • Hafa samband
    • Eldri fréttir
  • Meiður
    • Starfsreglur
    • Fundagerðir
    • MEIÐUR - SAGA
    • Ættarm-NEFND
  • Leiga húss
  • myndir
  • Ættin
    • Ættartaflan í heild
    • Tölfræði
    • Gísli
    • Indriði
    • Guðlaug
    • Þórhallur
    • Sigurður
    • Margrét
    • Guðrún Soffía
    • Hallgrimur
  • Fróðleikur
  • Ymislegt
    • Kort af Skógargerði
    • Minningar -ræður -bréf
    • Ættarpósturinn 1984 til 2001

Ljóðasafn

                                                                                                                                                                                                      Til baka


Ágúst Marinósson
Ágúst er sonur Þórhöllu Gísladóttur og Marinós Kristinssonar. Hann hefur töluvert feingist við skáldskap og á þessari síðu gefur að líta ljóð og vísur eftir hann. ​
Picture
Draumur 

Á valdi draums sem dregur þig á tálar 
er dagsins erill varla lengur til. 
Í hugarfró á ferðalagi sálar 
þar finnst að lokum takmark ef ég vil. 

Ég flý í drauminn, fæ um stund að gleyma 
hvað fallvalt lífið hefur gefið mér. 
Ótruflaður fer um hulda heima 
í hugarfylgsnin ekki nokkur sér. 

Ég ræð í draumi sjálfur söguhaldi 
og sérhvern þráð í lófa mér ég hef 
Allt sem gerist er á mínu valdi 
einn ég fer og bestu spilin gef. 

En óskir mínar uppfylltar í draumi 
er aðeins blekking, stundargaman eitt 
Viljalaus ég flýt svo fram með straumi 
fæ að lokum tæpast neinu breytt 

Þó má ekki ofurseldur verða 
þeim áhrifum sem draumaveröld býr. 
Kröfur dagsins aftur að þér herða 
uns aftur birtist vökudraumur nýr ​

Vindur að norðan. 
(Þegar sprengt var í gegnum Hvalfjarðargöngin 
stóð vindstrengur í gegn til suðurs og 
hafði Halldór Blöndal, þáv. samgöngu 
ráðherra og þingmaður í Norðurlandskjörd. 
eystra, orð á því hvað norðanáttin væri hressandi.) 


Gerist í Reykjavík gasmengað oft 
þar gengur á súrefnisforðann. 
En göng undir Hvalfjörðinn leiða nú loft 
sem líklega kemur að norðan. 

Trúlegt mér þykir að þetta sé loft 
úr Þingeyjarsýslunum báðum. 
þar hafa bændur og búalið oft 
með Blöndalnum verið í ráðum. 

Á Reykjavík greina má líflegri lit 
og lítt á sér mengunin bærir. 
Er Þingeyska loftið nú leikur um vit 
og lífsandann borginni færir. 

ágm98

Haust 
Sumarið kveður nú kólnar í dal 
kjarrið og víðirinn fölnar. 
Í gljúfrunum freyðir við fossanna tal 
en fjalldrapinn þegjandi sölnar. 

Blómin sín krónublöð fella að fold 
frjóangar stönglana hneygja, 
þau leggjast í dvala og deyja í mold 
í duftið sig verða að beygja. 

Á heiðarnar setur nú haustið sinn lit 
í húminu gular og rauðar. 
Tjarnir af fuglunum tæmast með þyt 
í tóminu standa nú auðar. 

Fuglarnir hópa sig senn yfir sjó 
suður til heitari landa, 
eðlið þeim benti og burtu þá dró 
í byrinn til framandi stranda. 

Trjálaufin fjúka og flögra um hlað 
sem fis þau í golunni bærast. 
Haustvísu hrímsvala Kári þeim kvað 
í kaf nú að vetrinum færast. 

Og hraðstígt á götunum flýtir nú för 
fólkið í vindinum kalda. 
Í svipmóti biturt og bítur á vör 
því brátt skal á veturinn halda. ​


Frétt í DV um að drukkin kona hefði bitið yfirþjóninn á hótel Sögu í afturendann 

Viðsjál eru vífin heit 
í varga dimmri þvögu. 
Yfirþjóninn ungfrú beit 
aftanfrá á Sögu. 

Orðið hefði meira mál 
en minna talið gaman. 
Ef að meyjan ör við skál 
árás gert að framan. 

ágm95

​
Vetur 

Frostið hart og fönnin mjúk 
foldu prýðir haddur. 
Nístingskuldi, morðanfjúk 
nepju djöfuls gaddur. 

Stuttir dagar, stormar æða 
stórsjór rís og hristir far. 
Myrkur, kuldi manninn mæða 
á mararslóð í janúar. ​

Ýmsar stökur 

Haustdimm nótt í nóvember 
næðir kalt um miðin. 
Notalega í næði er 
næturvaktin liðin. 

Oft var þörf en nauðsyn nú 
ná hér værum blundi. 
Raunin er víst reyndar sú 
regla á löngum fundi. 

Reglur verja rímnagerð 
rétt frá erjum segi. 
Saman berja vísu verð 
en varla á hverjum degi. 

Aftastur í andans lest 
er ég reyrður hafti 
Það er held ég happabest 
að halda alveg kjafti. 

Meira varla má ég fá 
mun samt harla gleiður 
Misst hef alla ástarþrá 
er með skallahreiður. 

Erfið glíma er í dag 
einn í stímabraki. 
En að ríma er örðugt fag 
og í tímahraki 

Undan hallar, hárin grá 
held ég varla spretti. 
Misst hef alla ástarþrá 
er með skallabletti. 

Óðum líður ævin manna 
ellistríðið kemur fljótt. 
Öðlast tíðum sælu sanna 
sá er kvíðir dauðans nótt. ​
Til forsetans 

Í tilhugalífinu með Dorrit fór forsetinn í 
útreiðatúr sem endaði með ósköpum 
einsog allir vita. Í viðtali við fréttamann 
gerði hann lítið úr meiðslum sínum, en hafði orð 
á því hve dagurinn hefði verið fagur og 
náttúran skartað sínu fegursta. 


Gleymist mæða sorg og sút 
sögur berast víða. 
Með hefðarfrúnni fór nú út 
forsetinn að ríða. 

Unnir þessi hrossum heitt 
huldukonan mennska. 
Af stað í flýti fór nú greitt 
fylgdarmærin enska. 

Stóðið allt á fullri fart 
fram nú rann um grundir. 
Lömdu vegi hófar hart 
hló í klettum undir. 

Hæfni sína þrek og þor 
þætti vaskra manna. 
Bessastaðabóndinn má 
breskum aðli sanna. 

Tók hann nú um tauma fast 
tempra hraðann vildi 
Greip þá folann frekjukast 
forsetann ei skildi. 

Út af vegi ólmur þaut 
yfir skurði og flóa. 
Böðlaðist sem brjálað naut 
um brekkur laut og móa 

Forsetinn í faxið þreif 
folinn spennti harðar. 
Upp í loft úr söðli sveif 
síðan beint til jarðar. 

Leit í hending hól og veg 
horfði rétt í skyndi. 
Snoðin tún og snyrtileg 
snjór á Heklutindi. 

Faðmaði svo forsetann 
fósturjörðin bjarta. 
Axlarbraut hann aumingjann 
með ástarkvalið hjarta. ​


Sá í Ættarpóstinum skrif frá Indriða þess efnis, að hefði ég komið á ættarmótið, hefði ég óðar verið útnefndur ættarskáld mótsins. Þarna varð ég af miklum nafnbótum og fékk alvarlega bakþanka vegna fjarveru minnar á fyrrnefndri ættarsamkomu. Þegar ég hafði jafnað mig nokkuð barði ég saman eftirfarandi afsökunarvísur. 
​
Annir stórar að mér vaxa 
allt er hér af sömu rót, 
velja um að veiða laxa 
og vilja sækja ættarmót. 

Milli kosta varð að velja, 
víst ég dái ættarmót. 
Vænni kost þó vildi telja 
veiðislark og Blöndufljót. 

Í góðu veðri á Blöndubökkum 
baxið fremur illa gekk 
Kvaddi á með engum þökkum 
öngullinn í rassi hékk. 

Fyrir bannsett Blöndufljótið 
bætti lítt mitt eigin hag, 
ef ég hefði mætt á mótið 
myndi teljast skáld í dag. 

Í skúffum óbætt ljóð mín liggja 
litla upphefð hlýt um sinn, 
en sárabætur seinna þiggja 
um síðir kemur tími minn. 

ágm2000 ​
​
Ýmislegt 

Nú er alltaf norðanátt 
nú er kalt hjá rónum. 
Nú er svalt í gluggagátt 
gengið valt í krónum. 

Langir skuggar líða hjá 
leiftra skýjasalir. 
Glampar sól á sundin blá 
sindra fjöll og dalir


Lífsklukkan tifar í eistunum 
Fyrirsögn í DV des 1997 . 

Eistun eru þarfaþing 
þykja mönnum fengur. 
Í þeim lasta lífs í hring 
líkamsklukkan gengur. 

Þótt eistun þyki æði smá 
á þeim hvílir törnin 
Athyglina oft þau fá 
úr þeim koma börnin. 

ágm98 

Fyrir nokkru hugleiddi ég að fara að skrifa endurminningar mínar einsog allir íslendingar gera fyrr en síðar á lífsleiðinni. Eftir að hafa hugsað málið stíft í nokkurn tíma og reynt að grufla upp úr fortíðinni einhver ódauðleg afrek, veraldleg og/eða andleg gaf ég þetta frá mér. Eftir stóðu nokkrar vísur sem fylgja hér með. 

Þó víða liggi leiðir manns, 
og löngum úti á hafi, 
eg er sonur Austurlands 
ekki nokkur vafi. 

Burtu þaðan lá mín leið 
lífið þurfti að kanna, 
virtist ungum gatan greið 
getu vildi sanna. 

Á útnes norður leið mín lá 
Langanesið kalda. 
Þarna ríkir þokan grá 
þung er hafsins alda. 

Til Reykjavíkur fór ég fljótt 
freistingarnar biðu 
í djammi bæði dag og nótt 
dável árin liðu. 

Í Vestmanneyjum var ég stutt 
válegt sýndist heldur, 
burt var öllum ráðum rutt 
reis úr jörðu eldur. 

Á Akureyri átti stans 
ekki hélt þar bandið 
reikult þykir ráðið manns 
að rása þetta um landið. 

Hjá Skagfirðingum festi fót 
framtíð skal ei kvíða 
Þar menn halda hestamót 
hlæja, drekka og ríða. 

Þó ég hafi flækst um fold 
og flakkað nokkuð víða 
Aldrei flý ég Íslands mold 
og engu þarf að kvíða. 

ágm10
Proudly powered by Weebly