|
Ágúst Marinósson Ágúst er sonur Þórhöllu Gísladóttur og Marinós Kristinssonar. Hann hefur töluvert feingist við skáldskap og á þessari síðu gefur að líta ljóð og vísur eftir hann. |
|
|
Draumur
Á valdi draums sem dregur þig á tálar er dagsins erill varla lengur til. Í hugarfró á ferðalagi sálar þar finnst að lokum takmark ef ég vil. Ég flý í drauminn, fæ um stund að gleyma hvað fallvalt lífið hefur gefið mér. Ótruflaður fer um hulda heima í hugarfylgsnin ekki nokkur sér. Ég ræð í draumi sjálfur söguhaldi og sérhvern þráð í lófa mér ég hef Allt sem gerist er á mínu valdi einn ég fer og bestu spilin gef. En óskir mínar uppfylltar í draumi er aðeins blekking, stundargaman eitt Viljalaus ég flýt svo fram með straumi fæ að lokum tæpast neinu breytt Þó má ekki ofurseldur verða þeim áhrifum sem draumaveröld býr. Kröfur dagsins aftur að þér herða uns aftur birtist vökudraumur nýr Vindur að norðan. (Þegar sprengt var í gegnum Hvalfjarðargöngin stóð vindstrengur í gegn til suðurs og hafði Halldór Blöndal, þáv. samgöngu ráðherra og þingmaður í Norðurlandskjörd. eystra, orð á því hvað norðanáttin væri hressandi.) Gerist í Reykjavík gasmengað oft þar gengur á súrefnisforðann. En göng undir Hvalfjörðinn leiða nú loft sem líklega kemur að norðan. Trúlegt mér þykir að þetta sé loft úr Þingeyjarsýslunum báðum. þar hafa bændur og búalið oft með Blöndalnum verið í ráðum. Á Reykjavík greina má líflegri lit og lítt á sér mengunin bærir. Er Þingeyska loftið nú leikur um vit og lífsandann borginni færir. ágm98 Haust Sumarið kveður nú kólnar í dal kjarrið og víðirinn fölnar. Í gljúfrunum freyðir við fossanna tal en fjalldrapinn þegjandi sölnar. Blómin sín krónublöð fella að fold frjóangar stönglana hneygja, þau leggjast í dvala og deyja í mold í duftið sig verða að beygja. Á heiðarnar setur nú haustið sinn lit í húminu gular og rauðar. Tjarnir af fuglunum tæmast með þyt í tóminu standa nú auðar. Fuglarnir hópa sig senn yfir sjó suður til heitari landa, eðlið þeim benti og burtu þá dró í byrinn til framandi stranda. Trjálaufin fjúka og flögra um hlað sem fis þau í golunni bærast. Haustvísu hrímsvala Kári þeim kvað í kaf nú að vetrinum færast. Og hraðstígt á götunum flýtir nú för fólkið í vindinum kalda. Í svipmóti biturt og bítur á vör því brátt skal á veturinn halda. Frétt í DV um að drukkin kona hefði bitið yfirþjóninn á hótel Sögu í afturendann Viðsjál eru vífin heit í varga dimmri þvögu. Yfirþjóninn ungfrú beit aftanfrá á Sögu. Orðið hefði meira mál en minna talið gaman. Ef að meyjan ör við skál árás gert að framan. ágm95 Vetur Frostið hart og fönnin mjúk foldu prýðir haddur. Nístingskuldi, morðanfjúk nepju djöfuls gaddur. Stuttir dagar, stormar æða stórsjór rís og hristir far. Myrkur, kuldi manninn mæða á mararslóð í janúar. Ýmsar stökur Haustdimm nótt í nóvember næðir kalt um miðin. Notalega í næði er næturvaktin liðin. Oft var þörf en nauðsyn nú ná hér værum blundi. Raunin er víst reyndar sú regla á löngum fundi. Reglur verja rímnagerð rétt frá erjum segi. Saman berja vísu verð en varla á hverjum degi. Aftastur í andans lest er ég reyrður hafti Það er held ég happabest að halda alveg kjafti. Meira varla má ég fá mun samt harla gleiður Misst hef alla ástarþrá er með skallahreiður. Erfið glíma er í dag einn í stímabraki. En að ríma er örðugt fag og í tímahraki Undan hallar, hárin grá held ég varla spretti. Misst hef alla ástarþrá er með skallabletti. Óðum líður ævin manna ellistríðið kemur fljótt. Öðlast tíðum sælu sanna sá er kvíðir dauðans nótt. |
Til forsetans
Í tilhugalífinu með Dorrit fór forsetinn í útreiðatúr sem endaði með ósköpum einsog allir vita. Í viðtali við fréttamann gerði hann lítið úr meiðslum sínum, en hafði orð á því hve dagurinn hefði verið fagur og náttúran skartað sínu fegursta. Gleymist mæða sorg og sút sögur berast víða. Með hefðarfrúnni fór nú út forsetinn að ríða. Unnir þessi hrossum heitt huldukonan mennska. Af stað í flýti fór nú greitt fylgdarmærin enska. Stóðið allt á fullri fart fram nú rann um grundir. Lömdu vegi hófar hart hló í klettum undir. Hæfni sína þrek og þor þætti vaskra manna. Bessastaðabóndinn má breskum aðli sanna. Tók hann nú um tauma fast tempra hraðann vildi Greip þá folann frekjukast forsetann ei skildi. Út af vegi ólmur þaut yfir skurði og flóa. Böðlaðist sem brjálað naut um brekkur laut og móa Forsetinn í faxið þreif folinn spennti harðar. Upp í loft úr söðli sveif síðan beint til jarðar. Leit í hending hól og veg horfði rétt í skyndi. Snoðin tún og snyrtileg snjór á Heklutindi. Faðmaði svo forsetann fósturjörðin bjarta. Axlarbraut hann aumingjann með ástarkvalið hjarta. Sá í Ættarpóstinum skrif frá Indriða þess efnis, að hefði ég komið á ættarmótið, hefði ég óðar verið útnefndur ættarskáld mótsins. Þarna varð ég af miklum nafnbótum og fékk alvarlega bakþanka vegna fjarveru minnar á fyrrnefndri ættarsamkomu. Þegar ég hafði jafnað mig nokkuð barði ég saman eftirfarandi afsökunarvísur. Annir stórar að mér vaxa allt er hér af sömu rót, velja um að veiða laxa og vilja sækja ættarmót. Milli kosta varð að velja, víst ég dái ættarmót. Vænni kost þó vildi telja veiðislark og Blöndufljót. Í góðu veðri á Blöndubökkum baxið fremur illa gekk Kvaddi á með engum þökkum öngullinn í rassi hékk. Fyrir bannsett Blöndufljótið bætti lítt mitt eigin hag, ef ég hefði mætt á mótið myndi teljast skáld í dag. Í skúffum óbætt ljóð mín liggja litla upphefð hlýt um sinn, en sárabætur seinna þiggja um síðir kemur tími minn. ágm2000 Ýmislegt Nú er alltaf norðanátt nú er kalt hjá rónum. Nú er svalt í gluggagátt gengið valt í krónum. Langir skuggar líða hjá leiftra skýjasalir. Glampar sól á sundin blá sindra fjöll og dalir Lífsklukkan tifar í eistunum Fyrirsögn í DV des 1997 . Eistun eru þarfaþing þykja mönnum fengur. Í þeim lasta lífs í hring líkamsklukkan gengur. Þótt eistun þyki æði smá á þeim hvílir törnin Athyglina oft þau fá úr þeim koma börnin. ágm98 Fyrir nokkru hugleiddi ég að fara að skrifa endurminningar mínar einsog allir íslendingar gera fyrr en síðar á lífsleiðinni. Eftir að hafa hugsað málið stíft í nokkurn tíma og reynt að grufla upp úr fortíðinni einhver ódauðleg afrek, veraldleg og/eða andleg gaf ég þetta frá mér. Eftir stóðu nokkrar vísur sem fylgja hér með.
Þó víða liggi leiðir manns, og löngum úti á hafi, eg er sonur Austurlands ekki nokkur vafi. Burtu þaðan lá mín leið lífið þurfti að kanna, virtist ungum gatan greið getu vildi sanna. Á útnes norður leið mín lá Langanesið kalda. Þarna ríkir þokan grá þung er hafsins alda. Til Reykjavíkur fór ég fljótt freistingarnar biðu í djammi bæði dag og nótt dável árin liðu. Í Vestmanneyjum var ég stutt válegt sýndist heldur, burt var öllum ráðum rutt reis úr jörðu eldur. Á Akureyri átti stans ekki hélt þar bandið reikult þykir ráðið manns að rása þetta um landið. Hjá Skagfirðingum festi fót framtíð skal ei kvíða Þar menn halda hestamót hlæja, drekka og ríða. Þó ég hafi flækst um fold og flakkað nokkuð víða Aldrei flý ég Íslands mold og engu þarf að kvíða. ágm10 |